اختصاص بودجه برای درمان کودکان کار نیاز مبرم است

بعد از روی کار آمدن طالبان در افغانستان، موج جدیدی از مهاجرتها به ایران آغاز شد. یکی از مشکلات اساسی این افراد نداشتن مدارک هویتی است که سایر جنبه های زندگیشان را نیز تحت الشعاع قرار میدهد، از ثبت نام مدرسه گرفته تا دریافت خدمات از سایر نهادها تا هزینههای بهداشت و درمان و … . مطلب زیر داستان یکی از کودکان خانه کودک ناصر خسرو است که از ترس “از دست دادن جان” به همراه خانواده به ایران پناه آوردهاند: 

کودکی ۸ ساله است که یک سال و نیم قبل به همراه پدر، مادر، خواهر و برادرش به دلیل جنگ و بیکاری در افغانستان به ایران مهاجرت کردهاند. پدر غم نان دارد و به خاطر بیماری جسمی (ناشی از کار سخت) و روانی، قادر به کار کردن و تامین هزینههای زندگی نیست. مادر در این مسیر همراه پدر بوده و با وجود بیماری جسمی، او را در تامین هزینه های زندگی یاری میدهد. از بد حادثه، کودک در اسفندماه سال گذشته دچار سانحه میشود و به سرعت با آمبولانس به بیمارستان منتقل میشود. بخشی از فک پایین، لب، دندانها و زبان آسیب جدی دیده و نیازمند درمان طولانی مدت است. حدود یک ماه در بخش ICU بیمارستان بستری بوده و پس از بهبودی نسبی به بخش عمومی منتقل میشود. در کنار غم خانواده از شرایط فرزندشان، تامین هزینههای سنگین درمان به چالش اساسی برای آنها تبدیل میشود. زمان ترخیص فرا رسیده و هزینههای درمان تا این مرحله مبلغ ۲،۷۰۰،۰۰۰،۰۰۰ ریال است. به دلیل نداشتن مدارک هویتی، پیگیریهای مکرر مددکار اجتماعی خانه کودک در خصوص امکان بیمه کردن او از طریق نهادهای ملی و بین المللی حامی مهاجرین راه به جایی نمیبرد، از طرفی بیمارستان تنها در صورت تسویه کامل، کودک را ترخیص میکند. در نتیجه با همکاری مددکار اجتماعی بیمارستان، تلاش خود را متمرکز بر تامین هزینههای درمان از طریق اسپانسر میکنند. ۴۰۰،۰۰۰،۰۰۰ ریال از این مبلغ توسط اسپانسرهای خود انجمن و خانه کودک و مابقی توسط سایرین تامین میشود. در این بین پرسنل خانه کودک ناصرخسرو در کنار کودک و خانواده او بوده و آنها را در این مسیر همراهی میکردند. 

 در حال حاضر با تلاش پرسنل خانه کودک، مددکار اجتماعی بیمارستان و حمایت اسپانسرها، کودک از بیمارستان ترخیص شده و مددکار اجتماعی خانه کودک در خصوص نحوه مراقبت از او و تامین دارو و تغذیه مناسب با خانواده در ارتباط است. همچنین با توجه به روند طولانی درمان تا بهبودی کامل (به گفته پزشک معالج، تا ۱۸ سالگی)، ارتباط با کادر درمان بیمارستان نیز ادامه دارد. به نوعی مددکار اجتماعی رابطی است بین خانواده، کادر درمان و سایر نهادها و افراد حامی حقوق کودک.  

این تنها یکی از نمونههایی است که در یک نهاد مدنی حامی حقوق کودک رخ داده است، بی شک سایر نهادهای فعال در این زمینه با مساله درمان گروه هدف و هزینهها هنگفت آن مواجه هستند که به دلیل عدم حمایت سازمان های دولتی و بین المللی، بخش زیادی از پتانسیل و انرژی متخصصین شاغل در این مراکز، به این موضوع اختصاص داده می شود که این امر گاها باعث دور افتادن از آرمان و اهداف اصلیشان می شود.  

ضمن تشکر از تلاشهای مستمر مددکار اجتماعی و سایر پرسنل خانه کودک ناصر خسرو و بیمارستان مربوطه، امید است در سطح کلان برای مشکلات این گروه هدف که بخش زیادی از آن ناشی از نداشتن مدارک هویتی است، چارهای اندیشیده شود. انجمن حمایت از حقوق کودکان در طی سالهای فعالیت خود همیشه تلاش کرده تا در چنین زمینههایی مطالبهگری کند و شرایط بهتری را به نفع کودکان رقم بزند.